Вниз с крыши

Вниз с крыши

Она смотрела вниз с крыши многоэтажного дома. Вчера, в автокатастрофе погиб её возлюбленный Али. Он 10 лет занимался спортом, являлся солистом новой рок-группы, окончил несколько университетов и построил свой бизнес. Айсель поверила бы, если кто-нибудь сказал, что завтра Эйфелева башня будет перемещена в Токио. Но, если бы ей сказали о смерти Али, она улыбнулась и ответила: «Кажется, вы плохо знакомы с моим любимым – смерть сама боится его».

Но, Али был мёртв, и Айсель собиралась к нему. Она сняла обувь на высоких каблуках и приблизилась к краю крыши. Последнее письмо было положено на подушку матери. В ней сообщалось, что она идёт к любимому. С той самой крыши, на которую они постоянно поднимались. Поднимались очень часто. Они могли часами любоваться пейзажем города и столько же времени разговаривать. Но, Али больше нет. А её жизнь без любимого не имела никакого смысла.

Сумка лежала на стороне. Айсель находилась на самом краю. С этого места люди походили на движущиеся точки. От любимого её отделял всего один шаг. В тот самый момент, когда она решилась на него, слева показалось что-то тёмное.

Это была девушка. Девушка в синей рубашке, с аккуратно причесанными волосами. Она плакала. Кажется, тоже собиралась броситься. Увидев, Айсель, она приблизилась к краю ещё на шаг. Айсель собиралась делать то же самое. Но, эта девушка, эта девушка.. Её присутствие было неуместным. Если бы пришла полиция, и ей бы сказали, «не делай этого», Айсель сию же секунду бросилась бы. Бросилась бы, даже если сказали родители, если бы даже эта девушка. Но, она ничего не говорила. Казалось, она даже не замечала Айсель. Девушка думала только о том, что спрыгнет. Айсель же уже собралась с мыслями. Но нет.. Не получается.. Ей никак не удаётся.. Эта девушка.. Эта девушка..!!

Айсель хотела сделать вторую попытку, девушка вскричала:

-Почему? Бог, ну почему? Почему и спокойно умереть нельзя?! И здесь люди мешают мне?!!! 

Айсель вздрогнула и невольно сделала шаг назад. Интересно, почему она хотела покончить с собой? По какой причине? Это было последней вещью, интересовавшей Айсель.

-Почему ты хочешь убить себя?

-Тебя это не касается,- ответила та. Кто ты такая, что задаёшь мне вопрос? И тем более мешаешь мне. Я не могу броситься в твоём присутствии. Мой любимый погиб вчера в автомобильной катастрофе, а я иду к нему.

Айсель была в замешательстве. Эта новость её действительно ошеломила. Быть такого не может! Не может быть такого совпадения.

-И мой  возлюбленный погиб вчера в автомобильной катастрофе,- сказала Айсель в ответ.

Девушка удивлённо опровергла:

-Не может быть. Вчера в автомобильной катастрофе погиб только один человек. И им был мой Али.

Айсель сделала назад ещё один шаг. Всё тело бросило в дрожь.

-Как это? Почему ты вышла сюда? Почему именно на эту крышу?

Незнакомка закрыла лицо руками и заплакала.

-Мы всегда поднимались с ним сюда. Он пел мне свои новые песни. Хватит, не задерживай меня. С этими словами она сделала ещё один шаг к краю крыши.

Айсель схватила её за руку и оттащила назад:

-Подожди минутку. Какие ещё песни? О ком ты говоришь?

Девушка встала на колени, волосы закрыли всё лицо.

-Я говорю об Али. О моём любимом Али. У него была рок-группа – «Фыртына» («Шторм»). Даже как-то посвятил и мне песню, «Лейла».. меня так зовут. Он всегда пел её мне.

Глаза Айсель наполнились слезами.

-Нет, этого не может быть! Али мой любимый. У него есть группа «Фыртына». Но, песню «Лейла» он никому не посвящал.

Лейла ответила:

-Прости, я не знаю, кто ты. Но, вижу у тебя больше причины кончать жизнь самоубийством. Ты сумасшедшая!!! Али мой. И это кольцо мне тоже подарил он. Мы обручились месяц назад.

Айсель больше не могла держать в себе, она плакала. Она никогда не подумала бы, что всё  будет столь перепутано.

-Как это? Месяц назад он поехал в Стамбул. Я сама лично провожала его.

Лейла улыбнулась. В этой улыбке было что-то ироничное.

-Мы обручились в Стамбуле. Но, я так понимаю, он и в Баку времени попусту не терял. Ты хотела увести у меня любимого? Продолжала гулять с ним, будучи в курсе его помолвки?

-Али был моим любимым. Но, всё слишком перепуталось. Здесь что-то не то. Сколько лет вы знакомы?

-Скоро три года, - ответила Лейла. Мы поднимались на эту крышу в чётные дни недели. А в нечётные он был на работе.

--А я знакома с ним год. Мы встречались в нечётные дни. А в чётные он якобы был на работе. А на самом деле, он встречался с тобой! Он обманывал нас.

Лейла:

-Сволочь!!! На прошлой неделе сказал, что хочет написать новую песню «Айсель». А как тебя зовут?

Айсель подтвердила это, кивнув головой.

-Значит, он играл с нами обеими,- сделала вывод Лейла. Сволочь! А я ещё хотела броситься из-за него. Подлец!! Врун! Аферист! Говорил, что мы поженимся. А сам в это время гулял с такими, как ты.

Лейла села посередине крыши, и обняв себя за колени, начала плакать:

-Ыыы..ыыы.. Всегда так происходит. Красивые парни обманывают наивных девушек. Как я верила ему? Мне казалось, он самый лучший. Думала, он любит меня. А в действительности всё было ложью. Он не был достоин меня. Дрянь.. Хорошо, что ты сдох.. Так тебе и надо.. Ты играл со мной, как с игрушкой.

Айсель тоже рыдала. В один миг её годовалая любовь превратилась в ненависть. Она ненавидела Али. Он не заслуживал её любви. Он обманул её. Поставил на место тряпки. Она вытерла слёзы и встала на ноги.

-Не делай глупости! Не бросайся! Он не достоин этого!, сказала Айсель, и, прихватив сумку, медленно спустилась по лестнице вниз. Звук шагов, постоянно удаляясь, растворился в тишине блока. Подождав ещё немного, Лейла вытерла слёзы и начала смеяться. В этот момент зазвенел телефон.

-Ало.

-Ало, Наргиз, доченька, ты где?

-На крыше, папа. На крыше нашего дома.

-Что ты там делаешь? Иди домой.

-Ничего, птицами любуюсь. Я сейчас.

На самом деле, Наргиз жила на последнем этаже этого здания. Каждый раз, стоило кому-нибудь подняться на крышу, люстра их дома начинала трястись. Уже больше года она подслушивала разговор двух влюблённых, периодически поднимающихся сюда. Хоть они и не были с ней знакомы, однако Наргиз к ним очень привязалась. Вчера, услышав по новостям о смерти Али, она поняла, что Айсель снова сюда поднимется. Поднимется, чтобы броситься. Поэтому была придумана такая сказка. Правда, Али был хорошим парнем. Всё: и песни, которые он пел Айсель, и слова, которые он ей говорил, и истории, которые рассказывал – было интересно. Но, для того чтобы жить, Айсель следовало ненавидеть его. Её можно было и силой унести оттуда. Но, попытка повторилась бы. До тех пор, пока получится. А после этой сказки, мысль о самоубийстве больше никогда к ней не придёт. Она больше не будет оплакивать его. Не захочет отправляться вслед за ним. Начав жизнь с самого начала, Айсель забудет его, как маленькую допущенную ошибку. Быть может, так будет лучше? Может, лучше ненавидеть, чем терять?

Не знаю. Знаю только то, что люди, которых мы не знаем, порой бывают нам ближе, нас же самих..      

 Karakan

Молитва Дьявола

                                                                                       

Молитва Дьявола

                  Было самое позднее время ночи. Все люди и все муравьи покоились в своих местах. Мечеть, с запылившей от безлюдья дверью, в глубокой темноте пустых улиц, погрузилась в сон одиночества. В этом городе стояла страшная духота, а во сне и вовсе было что-то странное. Он есть подобие красавиц, наряжённых, накрашенных, причёсанных днём, а по ночам, спящих без украшений в своих истинных уродливых лицах. Он был подобен лужам, образовавшимся после грязного дождя. Никакое живое существо не посмело бы, нарушить эту глубокую тишину. Но, кто-то смело ступал по улице.

Этим кем-то оказался незнакомец, облачённый в чёрную одежду. Казалось, он полностью растворился в темноте, а его чёрная мантия, соприкасаясь с землёй, тянула за хозяином всю тьму. Незнакомец приблизился к мечети и осторожно открыл дверь. Раздался, сдирающий душу звук. Это было глубоким вздохом, сделанным самой же мечетью. Наконец-то, кто-то вспомнил о ней. Но, счастливый вздох сию же минуту, сменила печаль. В мечети был гость. Гость, которого никто не ждал. В лице, сквозь чёрную одежду, растворившись в темноте, сверкали два, цвета крови, глаза. Это был Дьявол.

Он смотрел на грязный ковёр мечети, на запыленные в полках Кораны, на старые минареты. Увиденное, приводило гостя в ужас. В последний раз, во время прибытия сюда, его прокляло столько мусульман, что не найдя выхода, он бросился с минарета и три дня не мог прийти в себя. Сейчас же, перед взорами его находилась пустая мечеть. Дьявол жалел, жалел своих врагов. Сделав несколько шагов, и повернувшись лицом в сторону местонахождения Мекки, он опустился на колени. Ему и самому не было известно, что он делает, но другого выхода не было. Руки поднялись вверх, и молитва началась:

«Бисмиллахи рахмани рахим».

«Эй, всевышний и могучий Аллах, я не молился Тебе больше ста тысяч лет. Знаешь, как скучаю я по Твоему благословению. Мне вспоминаются былые времена, вспоминаются Джабраиль, Микаиль, Исрафиль, Азраиль. Вспоминаются мольбы, вознесённые мною Тебе…

Я был самым близким подданным, я был счастлив. Ты создал человека, и я согрешил. Согрешил так сильно, что Ты прогнал меня и удостоил Ада. Нет, я не пришёл раскаиваться.  Наше слово всё ещё в силе. Я поклялся совращать людей с Твоего пути  до самого Судного дня, и Ты дал мне время. Но, теперь, всё изменилось. Раньше, я достигал своей цели, но сейчас это мне не под силу. Я не могу никого совратить, потому, что люди сами встают на неверный путь. Они больше не нуждаются во мне. Вот это-то и расстраивает, огорчает меня. Я чувствую себя ненужным, лишним. Я превратился в ни на что не годное создание. Смыслом моего существования было заставлять людей грешить, но сейчас, этого смысла больше нет. Молю, Всевышний, прими мою молитву. Молю, отправь на землю хороших людей, чтоб я попытался соблазнить их согрешить. Чтоб я не оставался без дела. Сердце больше не в силах вынести такого. Молю, отправь на землю хороших людей».

Потом, закончив свою молитву и вытерев слёзы, медленно ступая, покинул пределы мечети. Его чёрная мантия, соприкасаясь  с землёй, смешалась с темнотой ночи, и незнакомец  растворился во тьме.   

                                                                                              Karakan      

Она курила и плакала..

 И вот наступает пик… Когда вся ее нежность цепляется тебе в спину и царапает..Как будто она падает в эту бездну страсти и удовольствия, как будто тонет кoрабль и тянет за собой все что осталось на поверхности. Она умоляет небеса о пошаде, вонзив ногти в плечи, держится за тебя.. “Не дай мне утонуть, боже топи меня.. Убей меня, топи, только не дай утонуть…”- вот что она чувствует…Когда наступает пик.. А я.. я думаю о первой сигарете.. Стоит ли мне начать прямо сегодня.. спуститься в соседний магазин и купить первую сигарету.  Ведь это не она.. Это не та принцесса.. не ее стоны. Именно в момент пика приходит понимание, это не та ! Та, которая тонет в постели держась за край.. держась за все что попадается под руку..когда теряет всю красоту и загадочность, обнажая свою суть..  Тогда я понимаю как сильно ее ненавижу.. ведь только досмотрев фильм до конца, можно понять, посмотришь ли его сново. И я еще раз убеждаюсь- нет! Я не посмотрю ее.. А она поцелует меня. Выкурит свой Винстон.. Начнет говорить о показе мод, расскажет а подиуме.. После секса они всегда много говорят. Здесь не бывает ошибок, ведь секс с незнакомцем уже сама по себе ошибка. Глупо бояться выглядеть нелепо, взяв такой грех на душу. Вот теперь то можно высказаться,  открыть душу… Не бойся промокнуть, ныряя в омут с головой – это ее стиль.  Мои ошибки – мой опыт, вот и все оправдание.

А я хочу в душ.. Мне мерзко. Дышу ее духами. Лежу на ней, даже не думая что ей может быть душно.. Я чертов самец, который линяет, сделав свое дело.. Я довел ее до пика, разве не в этом был смысл? Теперь мне наплевать, что у нее шикарная квартира в центре Баку,которой я не могу похвастаться.. Она вкусила меня. И будет ненавидеть эту пустую квартиру, когда я ее брошу. А я сделаю это завтра. Проснусь рано, возьму свои вещи, поставлю кофе и уеду..

Я думаю об утреннем кофе, а она рассказывает как ее фотографировали для журнала “Айсель”. Я вспоминаю о машине во дворе, а она рассказывает как отослала снимки на международный фестиваль, и как ее пригласили в Прагу. Я думаю о ее теле.. почему все так правильно? Почему в ней все до тошноты правильно? Ногти, волосы, запах, кожа, гладкие ноги, отточенные движения, стонет как Шерон Стоун в “Основном инстинкте”..боже, какая правильная.. почему это так  бесит меня? Я думаю о работе, а она плачет мне в плечо, жалуясь что отец избевал ее.. Я думаю о ботинках, востонавливая в памяти как и где снял их, а она рассказывает о своем первом сексе с однокурсником, когда родители были на даче.  Ищу варианты как поменять номер, чтоб она меня не нашла, а она размышляет о Боге.. Как в один прекрасний майский вечер ей приснились ангелы, и сказали ей, что она особенная. Я думаю о ключах, а она признается в том как влюбилась  в меня впервые, цитируя фразы из моих книг; делится мыслями, которые посещали ее, когда она думала обо мне.. Она обязательно расскажет о том сколько лет меня ждала, о том как хорошо ей было со мной, спросит много ли у меня было женшин, перейдет в разряд смешных и остроумных вопросов, выкурит еще один Винстон..Расскажет а том как оказалась в модельном бизнесе. Расскажет  о своих любовниках, перечислит несколких знаменитостей.. Она сделает все правильно. Все что должна была сделать девушка, будучи безума от парня, которая не хочет его потерять.. Но она никогда не поймет почему я исчез.. почему я бросил ее.. Будет искать причину в себе. Вспомнит свой рассказ о приглашении в Прагу, вспомнит как рассказывала о Боге, вспомнит свои сигареты, будет искать свою ошибку в вопросах, которые задавала и остановитса на том, что не надо было плакаться ему в плечо..ето слишком сентиментально для первой ночи.

Но она никогда не поймет, что дело совсем не в ее разговорах, не в ее движениях во время секса.. дело не в ее внешности и не в ее ошибках.. А дело в Пике. Когда вся ее нежность цеплается тебе в спину и царапает.. И ты понимаешь, что это очередная не она!

Kapakaн

Tualetə getməyənlər şəhəri...

Dedilər ki, o şəhərdə tualet yoxdu. Mənə çox qəribə gəldi. Necə yəni yoxdur? Bir neçə gün bu sual məni narahat etdi. Heç başa düşmürdüm. Onda o şəhərdən gələn bir yolçu ilə rastlaşdım. Hündür çinarın kölgəsində əyləşib danışmağa başladıq. Mən öz sonuncu əsərimdən, o da öz şəhərlərindən. Amma mən “sizdə tualet var?” sualını verəndə o mənə tərs-tərs baxdı. Sonra başını yelləyib dedi:


- Sən nə danışırsan? Ağzına nə söz gəldi alırsan. Utanmırsan? Tualet nədir? Bizdə heç kəs tualetə getmir!


Sonra o mənə şəhərləri haqda danışdı.


Tualetə getməyənlər şəhəri.
Biri var idi, biri yox idi, uca dağların başında kiçik bir şəhər var idi. Bu şəhərin sakinləri gülərüz mehriban və çalışqan adamlar idi. Onlar günlərini tarlada, küçədə, bazarda, ofisdə işləyib gecələrini əllərində qəzetlə divanda yuxuya gedirdilər.


Bu şəhərdə hər şey bütün şəhərlərdə olduğu kimi idi. Amma bizim hələ doğulmadığımız bir vaxtda bir nəfər - bazarda işləməyən və gecələr yatmayan saqqalı bir kişi tualetə gedərkən ayağı ilişib ağzı üstə öz nəcisinin içinə yıxıldı. Dahi alimlərin başına düşən alma kimi, onun da ağlına yeni bir fikir gəldi.


“Tualetə getmək olmaz!”


O bunu əvvəlcə heç kəsə danışmadı. O bilirdi ki, bunu kiməsə desə camaat ona güləcək. Ona görə öz fikirlərini hamıdan gizlətdiyi kiçik kağıza yazmağa başladı.


Günlər keçir onun tualetə olan nifrəti artırdı. O hər dəfə ayaq yoluna gedəndə nəcisini ölçür və dünyaya nə qədər ziyan vurduğunu hesablayırdı. Hər gün 300 qrama yaxın nəcis. Bu o deməkdir ki, hər bir insan həyatı boyu 4 tondan çox nəcis qoyur.


Bu o deməkdir ki, Betxovendən bir neçə simfoniya və 4 ton nəcis qalıb. Eləcə də bütün dahilər və müqəddəslərdən. İllər ötdükcə o ayaq yoluna daha da çox nifrət eləməyə başladı və fikirlərini camaatın içində dedi. Əvvəlcə ona güldülər, sonra onu söyməyə başladılar. Lakin az-az insanlar onun yanına gəlib onun danışdıqlarını dinlədi. Sonra onlar da Camaata dedilər, ayaq yoluna getmək olmaz. Bu heyvanlara aid xüsusiyyətdir. Amma biz insanıq.


Biz ən üstün varlığıq. Biz dünyanı zibilləməməliyik. Biz əyilməməliyik. Biz çirklənməməliyik. Biz “üstün irqdən” , “namuslu millətdən” , “müasir insanlardanıq”.


Bu fikirləri ilə insanlar arasında hörmət qazanmağa başladılar. Sonra xeyriyyə adı ilə insanlardan ayaq yollarının təmizlənməsinə görə pul yığmağa başladılar. Bu pulu yığandan sonra xalq onlardan üz döndərdi. Dedilər ki, niyə pullarımızı alırsınız.


Xalq saqqallı kişini tənqid eləməyə başladı. Amma tualetə qarşı olanlar öz başçıları saqqallı kişini gizlicə öldürəndən sonra o xalqın qəhrəmanına çevrildi.


Hamı onun qəbrinin üstündə şam yandırır öz aftafasını sındırıb söz verirdilər ki, bir də heç vaxt tualetə getməyəcəklər. Saqqallının tərəfdarları isə şəhərin mərkəzindəki ayaq yollarını yandırıb dağıtmağa başladılar. Bütün şəhəri iy basdı. Ayaq yolları sınandan sonra ağacların dibi, bostanlar, bulaqlar iy verməyə başladı. Bunu görən şah xalqın nə istədiyini vəzirindən soruşdu.


Onda vəzir hər şeyi ona danışdı. Şah onların qarşısını almaq üçün dəmirdən aftafalar, poladdan ayaq yoları düzəltdirdi ki, heç kəs sındıra bilməsin. Ayaq yoluna getmək istəməyən kütlə , bunu öz qeyrətli, namuslu, mömin, müasir, elmli, üstün, ədalətli millətlərinə haqsızlıq kimi qəbul etdi. Ondan sonra şahı tənqin edən şüarlarla ayaq yoluna getməkdə bütün günahın şahda olduğunu qışqırmağa başladılar.


“Şah bizi qəfəsdə saxlayır. Biz ayaq yoluna getmək istəmirik amma o bizi məcbur edir. Məcbur edir ki, dəmir aftafalarla yuyunaq. Məcbur edir ki, polad ayaq yollarına gedək. Şah ədalətsizdir. O bizim ayaq yoluna getməmək haqqımızı əlimizdən alır. Hər dəfə kimsə ayaq yoluna girəndə şahı söyür, sonra deyir ki, bu millət belə şahla düzələn deyil. Sonra tumanını çıxarıb oturur.


Qurtaranda əgər qarşısına başqa bir adam çıxırsa ona deyir, yenə məcbur elədirlər gedim. Özüm heç istəmirəm ki. Məcbur edirlər. Onda qarşıdakı da deyirdi ki, elə məni də bu dəqiqə göndərdilər.


Allah Saqqallı kişiyə rəhmət eləsin. əgər o qalsaydı indi heç kəs işəyib oranı- buranı bulamazdı. Bundan sonra ayaq yoluna getməyi təhqir sayanlar xarici ölkələrə məktublar yazmağa başladılar. “Burda hamı tualetə gedir, heç kəs burda təmizliyə riayət eləmir. Hamı içində saxlamaq istəyir amma şah qoymur. Şah olmasa bir heç vaxt heç yanı bulamayacağıq.”


Düşmən şahlıqlar bunu görüb düşmənçiliyi daha da qabartmaq üçün, xalqın sevgisini qazanmaq üçün cavab verir. “ Aaa siz nə danışırsınız? Heç elə şey olar? Getməyin. Hamı bir nəfər kimi imtina edin. Bizdə heç kəs tualetə getmir. Bizə tualetlər lazım deyil.


Əgər bütün aftafaları sındıra bilsəz, bir iki dəfə əliniz - dalınız çirkli qalsa siz iyrənib bir də heç vaxt heç nə ifraz etməyəcəksiniz.” Bunu eşidən xalqın ümidləri oyandı. Onlar saraya hücum edib şahı öldürdülər. Sonra qəbrinə aftafa qoyub onunla bir basdırdılar. Daha sonra isə bütün aftafaları sndırıb bütün ayaq yollarını dağıtdılar. Böyük bir şənlik başladı.


Onlar bayraqlarının üstünd təmiz dal şəkli qoydular. Bu onların dallarının heç vaxt çirkli olmadığının rəmzi oldu. Sonra televiziyalarda məşhur müğənnilər göz yaşları və utanc ilə sonuncu dəfə nə vaxt ayaq yolluna getdiklərini danışdılar.


“ Xanım siz gənc yaşlarınızda ayaq yoluna gedirdiniz?
- Bəli, çox utanıram indi bunu etiraf etməkdən amma mən doğrudan da ayaq yoluna gedirdim. Hər dəfə söz verirdim amma hər dəfə qarnım dolanda özümü saxlaya bilməyib ayaq yoluna gedirdim. Lakin bir gün ayaq yoluna böyük bir güzgü qoyub öz halıma baxdım.


Ayaq yoluna gedərkən olan halıma baxdım. Onda özümə nifrət elədim. Və başa düşdüm ki, bizim millətə belə namussuzluq yaraşmaz, biz təmiz və günahsız, namuslu və qeyrətli olmalıyıq. O gün bu gün ayaq yolu mənim üçün bitib.
- Neçə il olar təxminən?
- 5 ildir ki, mən ayaq yoluna getmirəm
- Alqışalar, bizim dahi sənətkarımız 5 ildir ki, ayaq yoluna getmir.”


Bundan sonra dərsliklərdə ayaq yolunun pis cəhətləri haqda mətnlər uşaqların beyninə dolduruldu. Daha sonra ayaq yoluna gedən qızlara namussuz deyilməyə başladı. Daha sonra bütün xarici filmlərdəki ayaq yolu səhnələri kəsilib uşaqların tərbiyyəsini pozar deyə qadağan olundu. Bütün kitablardan ayaq yolu sözləri çıxarıldı.


Bu şəhər məni çox təəccübləndirdi. Mən yolçudan yolu öyrənib ora getdim. Şəhərə girən kimi əski ilə burnumu tutdum. Bütün şəhər iy verirdi. Hər yerdən iy gəlirdi. Amma bütün insanlar buna baxmayaraq çox rahat idi. Əvvəlcə mən elə bildim ki, yalnız mənə bu iy gəlir. Amma sonra başa düşdüm ki, onlar sadəcə bu iyə öyrəşdiyindən onu hiss etmirlər. Sonra restoranların birində əyləşib qarşı masadakı adamlara baxdım. Onlar qaqqıldıyır, pivə içir və domino oynayırdılar. Elə bu an restoranın qapısı açıldı və içəri gözəl bir xanım girdi. O içəri girən kimi qarşı masadakı kefi kök kişilərin qaşqabağı yerə-göyə sığmadı. Onlardan biri qışqırdı:


- Aftafalı əllərinlə bizim restoranın qapısını açma! Mundar, namussuz, qeyrətsiz, geridə qalmış!!!


Xanım qəmli gözləri ilə onları süzüb başını aşağı saldı. Elə bu an kişilərdən biri pivə şüşəsini onun başına atmaq üçün ayağa qalxdı. Mən tez onun qarşısını alıb enli qollarını nazik əllərimlə saxlamağa çalışdım:
- Eləmə! Sakitləş!


O mənə baxıb yekə qarnının bir hissəsini yağlı masaya söykəyib dedi:
- Sən buna bir bax. Tualetə gedən namussuzu qoruyur. Bilirsən o yemək yeyəndən sonra nə oyunlardan çıxır?


- Nə?
- O tualetə gedir. Eşidirsən? Deyilənə görə xaricdən özünə aftafa alıb, evində də unitaz qoydurtdurub. Mundarın biri , mundar! Bizim təmiz qızlar kimi deyil o çirklidi!
Mən gülümsəyib ona dedim:
- Güya sən heç tualetə getmirsən?


Bundan sonra heç nə yadımda qalmayıb. Bircə onu bildim ki, başıma iri bir şüşə dəyib çilik –çilik oldu. Özümə gələndə məni artıq məhkəməyə hazırlayırdılar. Mən çığırırdım - Niyə? niyə?!


Bütün zaldakı adamlar və hakimlər mənə tər-tərs baxdılar. Onlar mənim əllərimi bağlamışdılar. Sonra bir nəfər ayağa durub mənə yaxınlaşdı.
- Dünən saat 17 radələrində siz restoranda namussuz, cinayətkar bir qadınla əlbir millətin namusu və müqəddəs dəyərlərini alçaltmısınız. Siz cinayətkarın qarşısını almağa çalışan bu qeyrətli vətəndaşın əlini sındırmaq istəmisiniz. Sizi vətən xaini elan edirik.


Mən əsəbiləşib ayağa qalxdım.
- Ey siz, axmaqlar, cahillər, yalançılar! Güya siz özünüz ayaq yoluna getmirsiniz? Bəs yediyiniz haradan çıxır? Sizin bütün şəhəriniz iy verir. Hara gedirdim ağacların dibində nəcis var idi. Güya siz özünüz bulamırsınız? Hə? Nə namusdan danışırsınız? Nə qeyrətdən, müasirlikdən danışırsınız. Biz hamımız insanıq hamımız da ayaq yoluna gedirik. Açıq ya gizlin.


Bunu gizlin edəndə siz namuslu olursunuz? Hə? Ayaq yoluna getməyən insan yoxdur. Əgər bu günahdırsa, əgər bu cinayətdirsə onda niyə bütün insanlar belə yaranıb, hə? Siz öz hisslərinizi, öz arzularınızı öz ehtiyaclarınızı özünüzdən gizlədirsiniz. Siz ölü şairlərin, məktəb kitablarının, valideynlərin və cəmiyyətin qulusunuz.


Onlar sizi idarə edir. Siz həmişə günahı başqalarında görürsünüz. Siz də aftafa almaq istəyirsiniz amma utandığınız üçün gizli də olsa, çirkli gəzməyi ondan üstün tutursunuz.


Və sizin arzuladıqlarınıza sahib olanları məhv edirsiniz. Yazıq millət, başıboş xalq. Siz hamınız ayaq yoluna getməsəz də...


Elə bu an hakim çəkicini vurdu. Məhkəmə işi sona çatdı. İnsanlar oturacaqlardan durub yavaş- yavaş dağılışmağa başladılar. Oturacaqlarda qalmış sidik-nəcisin iyi bütün zalı götürdü. Kimlərsə gizlicə bunu masanın altında edirdi, kimlərsə elə şalvarlarını çıxarmamış.


Kimlərsə arxalarına torba bağlayırdılar. Kimlərsə ovuclarına götürüb oturacağın arxasına sürtürdülər. Kimlərsə eləyib qurtaran kimi, qaçıb polis çağırırdılar. “Bura baxın, bura baxın kimsə bulayıb”.
Mən isə bir gün sonra zindana salındım. Deyilənə görə bir neçə gün sonra o qızı kəndirdən asıb, ocaqda yandırdılar.


Deyilənə görə bir neçə gün xalq mənim ölümümü istəyib zindanın darvazalarını döydülər.


“ Ayaq yoluna gedənlərə ölüm, namussuzlara, alçaqlara, çirklilərə, kafirlərə, geridə qalmışlara ölüm!!! ”


Zindanda mənimlə bir başqa adamlar da qalırdı. Hərdən təzə adamlar gəlir və mənə digər şəhərlər haqda danışırdılar. “Fahişəlik etməyənlər şəhəri”, “İçki içməyənlər şəhəri”, “Rüşvət almayanlar şəhəri”, “Millətçilər şəhəri”, “Dindarlar şəhəri”, “Demokratik insanlar şəhəri”, “Xoşbəxt ailələr şəhəri”, “Milli musiqini sevənlər şəhəri”, “Bir-birinə xəyanət etməyən sevgililər şəhəri”, “Porno filmlərə baxmayanlar şəhəri”, “İtirlimiş torpaqları həqiqətən qaytarmaq istəyənlər şəhəri” və daha hansı tanımadığm gözəl şəhərlər

Şeytanın duası

 Gecənin ən qaranlıq vaxtı idi. Bütün insanlar vəqarışqalar öz yuvalarında yatırdılar. İnsansızlıqdan qapısını toz basmış məscid kimsəsiz küçələrin dərin qaranlığında, əbədi sükutunda tənhalıq yuxusunda idi. Qəribəbir bürkü var idi. Bu şəhərin yuxusunda qəribəbir hürkü var idi. Bu şəhər gündüzləri bərbəzəkləbəzənən, süslənən, daranan, gecələri isəbütün süni bəzəklərini çıxarıb yataqlarında uyuyanəsl simalarında eybəcər olan gözəlçələrəbənzəyirdi. Bu şəhər çirkin yağışdan sonra qalan gölməçələrəbənzəyirdi. Heç bir canlı bu dərin sükutu pozmağa cəsarət etməzdi. Amma cəsarətli bir kəs addım səsləri iləbu sükutu pozdu. Qara libasına bürünmüş bu yad qaranlığa qarışaraq addımlayırdı. Qara uzun paltarı yer iləsürünür, sanki bütün zülməti özü ilədartıb aparırdı. Yavaşca məscidin qapısını açdı. Qapı tük ürpədici bir səs çıxardı. Bu məscidin çəkdiyi “ah” idi. Axır ki onu yada salan olmuşdu. Amma bu sevinc “ah”ı bir an içindəqəm fəryadına çevrildi. Məscidin qonağı var idi. Amma bu qonağı məscid heç gözləmirdi. Qara uzun libasına bürünmüş qaranlıqdan seçilməyən bu simada qan rəngli iki göz parlayırdı. Bu şeytan idi. 

Şeytan məscidin çirkli xalçasına,rəflərdəki toz basmış Qur’anlara, köhnəminbərəbaxdı. Bu mənzərəonu dəhşətəgətirdi. Sonuncu dəfəməscidəgirəndəyüzlərləminlərləmüsəlman ona o qədər lənət yağdırmışdı ki, çıxış yolu tapmayıb özünü minarədən atmış vəüç gün özünəgələbilməmişdi. İndi isəboş məscidəbaxır vəyazığı gəlirdi. Düşmənlərinəyazığı gəlirdi. Bir az irəlilədi, üzünü Qibləyətutdu vədiz çökdü.O özü dəbilmirdi nəedirdi. Amma əlacı yox idi. Əllərini açdı vəduasına başladı.

“Bismilləhirrahmənirrahim”

“Ey uca vəqüdrətli Allah, sənədua etmədiyim 100000 il oldu. Özün bilirsən sənin rızan üçün necədarıxmışam. Keçmiş vaxtlar yadıma düşür.Cəbrayıl, Mikayıl, İsrafil, Əzrayıl yadıma düşür. 
Sənəetdiyim ibadətlər yadıma düşür. Mən sənəhər kəsdən yaxın olmuşdum. Mən xoşbəxt idim. Sonra sən insanı yaratdın. Vəmən günaha batdım. Böyük günaha. Məni oradan qovdun. MənəCəhənnəmi qismət etdin. Yox,mən tövbəetməyəgəlməmişəm. Sözümüz sözdür. Qiyamət gününəkimi insanları sənin yolundan çıxaracağıma söz vermişdim. Sən dəmənəvaxt verdiyini söz vermişdin. Amma indi hər şey başqa cürdür. Əvvəllər mən insanları sənin yolundan çıxara bilirdim. İndi isəheç kəsi yoldan çıxara bilmirəm. Heç kəsi pis yola sala bilmirəm. Çünki insanlar özləri pis yola gedir. Mənəheç ehtiyacları yoxdur. Məni dəüzən,kədərləndirən eləbudur. Özümü çox lazımsız hiss edirəm. Heç bir işəyaramayan bir məxluq oldum. Həyatımın mənası insanları pis yola çəkmək idi. İndi isəhəyatımın mənası itib. Yalvarıram uca Allah mənim bir duamı qəbul et. Yalvarıram dünyaya yaxşı insanlar gətir. Mən dəonları yoldan çıxarmağa çalışım. Boş durmayım. Boş durmaqdan ürəyim partlayır. Yalvarıram dünyaya yaxşı insan gətir.”

Qara libaslı bu yad duasını bitirib, göz yaşlarını silib yavaş-yavaş addımlayıb məsciddən çıxdı.

Qara libası yer iləsürünərək qaranlığa qarışdı vəqara libaslı yad zülmətdəyox oldu.

QaraQan